Rozdział 2

Następnego dnia Amelka już od świtu trenowała na siłowni, wyjątkowo bez Maćka, dziewczyna często dzwoniła do niego, jednak nie odbierał telefonu. Powtórzyła trening z przed tygodnia, nie chciała wymyślać nic nowego by przed zbliżającym się sezonem nie zrobić sobie krzywdy.
Przez pierwsze dwie godziny była tylko ona i konserwator w cały budynku, w ostatnią, trzecią, godzinę zaczęli schodzić się ludzie. Nie lubiła ćwiczyć w czyimś towarzystwie, wolała skupić się na sobie i ćwiczeniu. Jednak co miała zrobić gdy na osobistą siłownie nie stać jej.
Po skończonym treningu, gdy już była przebrana, zaczął dzwonić jej telefon. Maciek.
- Co? - od razu zaczęła nieuprzejmie, była wkurzona na przyjaciela, za wcześniejszy brak wyjaśnień.
- Mela, skarbie, nie denerwuj się, - odezwał się kobiecy głos. Zdziwiona spojrzała jeszcze raz na telefon i wszystko się zgadzało. Maciek.
- Przepraszam z kim rozmawiam?
- Tu Franka, co ty nie poznajesz? - głośno i typowo dla niej powiedziała, a Melka w myślach stukała się po głowie jak mogła jej nie poznać, siostry swojego przyjaciela.
- Frania, jejku, no oczywiście, że to ty. Co z Maćkiem? - spytała dalej nie rozumiejąc nieobecności jej trenera.
Nastała długa jak dla niej cisza, i zdążyła przejść korytarz dwa razy w tą i z powrotem, aż otrzymała odpowiedź.
- Leży w szpitalu, - przerwała i znów nastała ta ciężka cisza. - Nawrót.
W tej samej chwili dziewczyna osunęła się na ziemie.

*w tym samym czasie*
Trening miał zacząć się o 11.15 ale większość siatkarzy już zbierało się pod halą. Andrzej i Karol przyjechali razem, jako że wynajmują wspólnie mieszkanie w Warszawie. Wrona wcześnie rano wrócił z rodzinnych wakacji i po tygodniowej rozłące z przyjacielem jakoś nadrabiał ten czas.
Szli powoli korytarzem, czuli się jakby byli sami w tym wielkim budynku, aż do momentu gdy skręcili w kierunku szatni. Na ziemi leżała długo włosa dziewczyna, w koszuli w kratkę. Andrzej od razu rzucił się w jej kierunku i pierwsze co to odgarnął jej włosy po czym zaczął klepać ją po twarzy. Karol w tym czasie podszedł do nich i nabrał głęboko powietrza.
- To ona, dziewczyna z klubu. - wysapał, po czym sięgnął do kieszeni po telefon i wykręcił numer na pogotowie, już przykładał słuchawkę do ucha gdy delikatny głos go powstrzymał.
- Nie dzwoń, Karol. - ciężkim głosem powiedziała i spojrzała w oczy mężczyzny który wisiał nad nią. To były oczy. Niesamowite. - Ymm, mógłbyś się odsunąć, czuję się trochę niekomfortowo.
Zakłopotany od razu wstał na równe nogi i pomógł wstać dziewczynie.
- Ja może zadzwonię, tak w razie czego, wiesz... - chciał powiedzieć jej imię, ale zapomniał. - Amanda. - powiedział pierwsze lepsze imię które wpadło mu do głowy. - to może być coś poważnego.
- Amelka, i nie na prawdę jest okej, a i tak jadę do szpitala, będzie dobrze, ale dzięki za troskę. - uśmiechnęła się do obu i podniosła swoją torbę z ziemi, i ruszyła w kierunku wyjścia, - bym zapomniała, ta domówka - przygryzła wargę by się nie rozpłakać. - to nieaktualna, przepraszam. - i pobiegła.
Oni stali w miejscu jak słupy i patrzyli się jak znikała. Było tak cicho, że słychać było brzęczenie wentylacji, jednak Wrona przerwał ją chwile później.
- Czyli możesz iść ze mną do tych dzieciaków?
Karol kiwnął głową potwierdzając i poszedł poinformować chłopaków o zmianach planów.



Szybkim krokiem podeszła do recepcji i spytała w której sali leży Maciek. Po uzyskaniu informacji pobiegła w tamtym kierunku, pod salą stała Frania i płakała, od razu ją przytuliła i stały tak przez dłuższy czas, dopóki nie zaczęło robić się to nudne.
- Oni powiedzieli, że ma trzy dni żeby znaleźć dawce. - gdy to mówiła zasmarkała się cała i jeszcze bardziej rozpłakała.
Mela przygryzła mocno wargę i poklepała Franie po ramieniu.
- Zrobię wszystko co w mojej mocy. - powiedziała i spojrzała przez szybę, Maciek był taki blady, i po podłączany do tylu maszyn. Łza opuściła jej oko ale szybko ją otarła bo nie chciała zasmucać jego siostry. - Mała siedź tu z nim i czekaj na rodziców, ja jadę szukać, jak przyjadą to rób to co ja. Uda się nam zobaczysz. - pocałowała ją w polika i popędziła w kierunku windy.
Jazda samochodem była przeraźliwie szybka. Zatrzymała się przy parku i pobiegła do drukarni. Wydrukowała dwieście ogłoszeń i złożyła zamówienie na 800 takich samych, na jak najszybszy termin. Rozwieszała kartki gdzie tylko się dało. Ostatnie 5 kartek chciała powiesić tam gdzie jej środowisko sportowców też może pomóc. Więc wróciła na hale i powiesiła jedno na drzwiach wejściowych, drugie na hali do gier zespołowych, trzecie koło szatni, czwarte w głównym holu i ostatnie planowała na siłowni, podeszła do drzwi ale mężczyzna który stał obok powiedział jej że to trening zamknięty i nie można przeszkadzać.
- Proszę pana tu chodzi o życie mojego przyjaciela. - pokazała mu ogłoszenie - jeśli za cztery dni nie dojdzie do przeszczepu on umrze. Ja chce tylko to powiesić, tam w środku, nawet nie zauważą mnie. Proszę, być może uratuje pan wtedy życie Maćkowi. - spojrzała na mężczyzna najbardziej błagalnym wzrokiem jakim umiała, ale nie musiała bo facet już był przekonany.
- Mam lepszy pomysł. - otworzył drzwi i wciągnął dziewczynę do środka. Podszedł do mężczyzny który stał tyłem i przyglądał się wszystkim, wyglądał jak trener, a gdy się odwrócił zamurowało ją. Jej tato. Ochroniarz rozmawiał z nim i po chwili gwizdnął głośno i wszystkie oczy zwróciły się w ich kierunku.
- Słuchajcie, ta dziewczyna - wskazał ręką na Amelkę. - potrzebuje pomocy, w sumie nie ona a jej przyjaciel. Potrzebuje dawcy, jeśli za cztery dni nie dojdzie do przeszczepu, chłopak umrze, niestety ma bardzo rzadką grupę krwi. Chłopcy, pomagacie dzieciom to pomóżcie i jemu, dzisiaj gdy pójdziecie do chorych dzieciaczków, podejdźcie i sprawdźcie czy możecie pomóc. Wam to nie zaszkodzi a on przeżyje. - skończył i nieświadomy więzów krwi zwrócił się do córki. - ja też spróbuję.
Już miała powiedzieć że to nie możliwe bo jeśli ona nie może to on też, ale przecież on nie wie. Uśmiechnęła się przez łzy i podziękowała i chciała wyjść kiedy złapał ją ktoś za rękę.
- Maciek? - spytał Karol, patrząc jej w oczy i modląc się w duchu by nie chodziło o niego, nie znał go za dobrze, ale wiedział że znaczy dla niej dużo, na prawdę dużo.
Pokiwała głową i przytuliła się do niego mocząc łzami całą jego koszulkę, nieświadoma że cała drużyna przygląda się im.



Gdy skończyła roznosić wszystkie ogłoszenia z pomocą Franki i jej koleżanek, wróciły do szpitala i siedziały pod jego salą modląc się by udało się przywrócić Maćka do życia. Lekarze powiedzieli że przeszedł wszystkie procedury i czeka już na przeszczep. Na miejscu byli również rodzice Maćka i Frani. Wszyscy oprócz Melki płakali, nie chciała ich jeszcze bardziej przybijać i jedyna w tej trudnej sytuacji zachowała zimną krew.
- Ja pójdę spytać czy już się ktoś zgłosił. - poinformowała ich i poszła w stronę gabinetu lekarza prowadzącego, tylko gdy zniknęła za zakrętem wybuchnęła płaczem i opierając się o ścianę zjechała po niej na dół. Zasłoniła dłońmi twarz i siedziała tak dopóki nie poczuła, że ktoś dosiada się do niej. Obróciła głowę i zobaczyła Piotrka, chłopaka z klubu, złapał ją za rękę i uśmiechnął się.
- Uśmiechnij się, wszyscy zawodnicy i pracownicy sztabu poszli się zbadać, aż trzy osoby mają zgodną krew z Maćkiem, a Andrzej ma prawie identyczną, wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - ścisnął jej rękę i ona odwzajemniła uśmiech. Podniosła głowę, szczęśliwa że jest szansa i wtedy jej oczy spotkały się z identycznymi jakie ma ona. Mężczyzna kiwnął do niej głową, uśmiechnął się i pokazał zaciśniętą pięść w geście by dziewczyna była silna. Dalej nic nie wiedząc. Ale nie to się teraz dla niej liczyło. Ojca nie miała nigdy, ale może go zyskać, przyjaciela ma od zawsze i może go stracić. A jednak lepiej nie zyskać niczego nowego niż stracić najlepszą rzecz w życiu.